Στην ΟΛΠ/Cosco αυτοθαυμάζονται ως «πράσινη» εταιρεία εντός του λιμανιού του Πειραιά, αποκρύπτοντας τη βαριά περιβαλλοντική επιβάρυνση που προκαλεί και σε ολόκληρη την πόλη και τον Σαρωνικό: τοξικά βυθοκορήματα και θαλάσσιοι ρύποι, αέριοι ρύποι, κυκλοφοριακοί φόρτοι, πρόστιμα για παραβιάσεις της περιβαλλοντικής νομοθεσίας και δικαστικές αποφάσεις για διακοπή έργων. Αυτοθαυμάζονται επίσης για την «κοινωνική» προσφορά αποκρύπτοντας τις δραματικές εργασιακές συνθήκες, την επισφάλεια, την ανυπαρξία συλλογικών συμβάσεων, τις πρόσφατες μαζικές απεργίες των εργαζομένων της εταιρείας και τον δραματικό θάνατο λιμενεργάτη στο λιμάνι. Αποκρύβουν τις παμπειραϊκές αντιδράσεις της αυτοδιοίκησης στα εκτελούμενα χωρίς περιβαλλοντικές εγκρίσεις έργα. Αν δε, σκεφτούμε και τη συνεισφορά της στην πολιτιστική κληρονομιά, στη διαχείριση των κηρυγμένων μνημείων του λιμανιού, τότε η «βιώσιμη» και «περιβαλλοντικά υψηλή» ταυτότητα της ΟΛΠ/Cosco «απογειώνεται»: Μπάζα και βυθοκορήματα δίπλα στο Ταφικό Μνημείο Θεμιστοκλή, αποθήκη αυτοκινήτων στο Κονώνειο Τείχος, κατεστραμμένος ο Ταινιόδρομος Κράκαρη, εγκαταλειμμένος και ημιερειπωμένος ο Σταθμός Επιβατών (Παγόδα), νεκροταφείο πλοίων η Κυνόσουρα Σαλαμίνας και ο Τύμβος Σαλαμινομάχων, χαμένο το Ιστορικό Αρχείο. Ναι η ΟΛΠ/Cosco εμφανίζεται ως υποδειγματική εταιρεία, αυτοθαυμαζόμενη στον δικό της παραμορφωτικό καθρέπτη. Η πραγματική εικόνα δυστυχώς δεν είναι αυτή.

Η αφορμή για αυτό το σχόλιο είναι η πρόσφατη είδηση ότι η ΟΛΠ/Cosco συμπεριλαμβάνεται στη λίστα με τις 31 πιο Βιώσιμες Εταιρείες στην Ελλάδα για το 2022 (ανακοίνωση του Quality Net Foundation για τα Ετήσια Αποτελέσματα Αξιολόγησης των επιχειρηματικών επιδόσεων στη Βιώσιμη Ανάπτυξη με βάση τα κριτήρια ESG). Όροι επίκαιροι. ESG, βιωσιμότητα, ανάπτυξη... όροι που εφόσον μετουσιωθούν σε πολιτικές που εφαρμόζονται είναι εφικτό να αποκτήσουν και πρακτική υπόσταση.

Το μεγαλύτερο μπράβο αξίζει στους λίγους κάτοικους των Αγίων Αναργύρων που είχαν το θάρρος και τη συνέπεια. Πέτυχαν να υπερασπιστούν αποτελεσματικά έναν από τους ελάχιστους αδόμητους χώρους της συνοικίας.

Για όσες και όσους γεννήθηκαν μετά τα 70’s δεν υπάρχουν μνήμες της Δραπετσώνας του ρεμπέτικου και του σταθμού εν λειτουργία.

Ο Πρόεδρος της Δ' Δημοτικής Κοινότητας (Καμίνια και Παλιά Κοκκινιά) ζητάει από το Κοινοτικό Συμβούλιο την έγκριση ή μη είτε με sms είτε με mail (!!!) μίας σημαντικής απαλλοτρίωσης που έχει καταπέσει στα δικαστήρια και επανέρχεται, στην οδό Θυμάτων Κατοχής και 25ης Μαρτίου.

Ο ΟΛΠ/Cosco συνεχίζει ακάθεκτος για δεύτερο χρόνο την απόρριψη τοξικών βυθοκορημάτων στον Σαρωνικό, ανάμεσα σε Σαλαμίνα και Αίγινα. Παρά τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Χωρίς να έχει εγκριθεί ακόμη η ΣΜΠΕ. Και ενώ εκκρεμεί η προσφυγή στο ΣτΕ.

Η υπόθεση του Σιλό, της μετατροπής του σε Μουσείο Εναλίων Αρχαιοτήτων, ξεκίνησε το 2010. Ήταν μία ιδέα που δρομολογήθηκε από τον τότε κρατικό ΟΛΠ στα πλαίσια ενός εύστοχου ευρύτερου προγράμματος, της Πολιτιστικής Ακτής. Θα περιλάμβανε μία έκταση 180 περίπου στρεμμάτων με τον γειτονικό αρχαιολογικό χώρο της Ηετιώνειας Πύλης, τις Μόνιμες Κτιστές Δεξαμενές του 1898, τον Ταινιόδρομο Σιτηρών με τους αναρροφητικούς γερανούς δίπλα στο ιστορικό πλωτό μουσείο «Liberty». Ένας ισχυρός πόλος πολιτισμού στην καρδιά του λιμανιού.

Η πανδημία και η δραματική κατάσταση του Τζανείου Νοσοκομείου, η καταστροφή της ακτής στα Βοτσαλάκια, το Μουσείο Εναλίων Αρχαιοτήτων στο Σιλό, τα Δικαστήρια και άλλα σημαντικά θέματα συζητήθηκαν στα προ ημερήσιας διάταξης του  Δημοτικού Συμβουλίου της 19.01.2022. Ο «Πειραιάς για Όλους» παρενέβη με τοποθετήσεις των δημοτικών του συμβούλων.

Ζούμε ήδη δύο χρόνια μέσα στην πανδημία. Πήραμε αυτή την πρωτοβουλία ως αντίδοτο στην πολύ δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε, με συνέπειες ανυπολόγιστες, σε υγειονομικό, ψυχικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Πολλοί άνθρωποι γύρω μας (ιδίως όσοι είναι ηλικιωμένοι,  έχουν υποκείμενο νόσημα, ζουν μόνοι – αλλά και πολλοί άλλοι και άλλες)  βιώνουν τραυματικά την κατάσταση. Οι νοσούντες από COVID 19 και οι οικογένειές τους ζουν με την ανασφάλεια της επιδείνωσης της υγείας τους, της καθυστερημένης προσέλευσης στο νοσοκομείο και του θανάτου χωρίς βοήθεια στο σπίτι. Πολλοί και πολλές ακόμα βιώνουν έντονη αγωνία ή και απόγνωση από την επιδείνωση της οικονομικής τους κατάστασης, τη συρρίκνωση ή απώλεια της δουλειάς τους, το αβέβαιο μέλλον.